Bir Çocuk Depresyona Nasıl sokulur?

16.07.2015 00:00:01

Efenim, çocuk yetiştirme konusunda hep kafamız karışıktır. Her çocuğun doğuştan getirdiği mizacı nedeniyle olayları farklı algılaması, farklı duygulanım sergilemesi ve olaya verdiği tepkilerin farklılaşması bir davranış sergilerken aslan gören ceylan konumuna sokar ebeveynleri. Tabi ki her çocuk örselenecektir ancak bu depresyona girmelerine sebep olmaz. Bazı örselenmeler çocukları daha güçlü kılacak ve sorunla baş etmede yeterli hissetmelerine sebep olacaktır. Peki ne yaparsak depresyona sokabiliriz çocuğumuzu?

…

Biliyoruz ki 0-1 yaş arası güven dönemi. Yani bu dönemde koşulsuz sevme ve çocuğun yemek yeme, altını değiştirme ihtiyaçlarını giderdiğimiz takdirde çocukta dünyaya ve diğerlerine karşı burası güvenilir bir yer, kendisi hakkında da ben değerliyim algısı gelişir. İlk olarak bu dönemde çocuğun acıkmasına göre değil de acıkmıştır, acıkmamıştır düşüncemize göre çocuğun ihtiyaçlarını karşılıyorsak, çok fazla ilgi göstermiyorsak, dokunmuyorsak, işlerimiz çoksa ilk aşamada depresif duygu modu için yeterli olabilir.

…

Gelelim 2-3 yaş olan ilk ergenlik olarak adlandırdığımız çocuğun bağımsızlık çabalarına verdiğimiz tepkilere… Çocuğumuzu depresyona sokmak için gerekli olan koşullar arasında onun kararlarına karşı kendi kararlarımızı dayatmak, inatlaşmak, otoritenin kim olduğunu göstermek, kendi kararıyla değil de bizim kararımızla tuvalete götürmek; çünkü o daha küçük olduğu için tuvalete ne zaman gideceği kararını veremeyebilir; cezalandırmak, odaya kilitlemek, bağırmak, yanında kavga etmek, onu dinlememek gibi davranışlar yer alıyor. Bu gibi konularda başarılı olamadıysanız altın kuralımız var: İstediklerini değil istediklerimizi yaptırmak ve yaptıklarını eleştirmek. Çünkü neden diye bir sorun. O çocuk bilemez, biz yetişkiniz, aklı selimiz, her şeyin doğrusunu çocuğumuzdan iyi biliriz. Çünkü geçerli ve mantıklı bir düşüncemiz var: Ne yapıyorsam çocuğumun iyiliği için…

…

3-6 yaş arası bir çocuk için hayatını nasıl yaşayacağını mini provalarla gösterdiği oyun dönemi. Bu dönemde de anne baba olarak müdahalelerimiz devam ediyor. Çocuğumuzu oyun oynarken sürekli bölmek, ortalığa oyuncaklarını dağıttığı için kızmak, söylene söylene toplamak; çünkü o toplayamaz, neyi becerdi ki şimdiye kadar peeh; sokağa çıkaracağımıza televizyon izlettirmek, bizimle oynamak istediğinde işlerimizin olduğunu söylemek (değerli olmadığını da o anlayıversin artık), onun yerine kararlar almak, gideceğimiz yerleri giderken yolda söylemek de depresyona sokma ihtimali olma davranışlarımızdan…

…

Ve okul vakti. Başarılı olup olmadığını aile davranışlarıyla test etme, iyi çocuk olma ve ailesini, öğretmenini memnun etme dönemi. Derslerini yaparken yanlış yaptığında bağırırsak, bizim istediğimiz kurallar çerçevesinde yaşatır ve uymadığında sert tepki ve ceza uygularsak, doğrunun bizim doğrumuz yanlışın da bizim yanlışımız olduğumuzu kabullendirirsek, yanında insanları olumsuz eleştirir ve onu da diğerleriyle karşılaştırırsak, arkadaşlarıyla kendimize göre çeşitli mantıki nedenlerden dolayı görüştürmezsek, dünyasının bizim ona sağlayacağımız dünyadan başka bir dünya olmayacağını verdiğimiz kararların onun iyiliği için olduğu ile kabullenirsek tamam bu iş.

Dipnot: Çocuğumuz için her şeyi yaptık. Şimdi izin verelim de depresyona girip bir enerjisini toplasın…