Bataklığa Saplanan Düşünceler

17.12.2015 00:00:02

Efenim, son birkaç aydır kendimin ve çevremin başına bir şey gelirse buna ben sebep oluyormuşum gibi geliyor. Aklımdan geçen düşüncelerime, hatta bazen zihnimde oluşan görüntülere engel olabilmek için bazı davranışlar geliştirdim ki bu davranışlarla ancak rahatlayabiliyorum. Çok saçma gibi gözükebilir dışardan bakınca ama başka türlüsünü düşünemiyorum.

…

Yapmak zorunda olduğum ancak yapmak istemediğim durumlarda sanki başıma ciddi bir kaza gelecek ve ben hayat boyu sakat kalacakmışım gibi geliyor. Çünkü kurala uymazsam cezalandırılırım. Kendimi korumak adına bu sıralarda trene binene kadar 50’ye kadar sayarsam ve trene binmeden önce kırmızı bir araba görürsem kaza olmayacağına inanıyorum. Bu inanç beni rahatlatıyordu başlarda ama artık bu düşünceyi düşünmek bile günlük hayatımı o kadar etkiliyor ki. Başıma bir şey gelmeyecekmiş, ne kadar saçma… Bir, iki, üç, dört, beş…

…

İlk ne zaman başladı bu durum diye düşündüğümde, üniversiteye başladığım sene zor bir dersin sınavına 2 gün kala çalışmaktan sıkılmış ve çarşıya gitmiştim. İçimde baş edilmesi gittikçe zorlaşan bir huzursuzluk yaşamaya başladım. Huzursuzluğumu azaltmak adına yurda dönmeye karar verdim. Metroya gidene kadar duvardaki numaralar dikkatimi çekti ve bunun bir işaret olabileceğini düşündüm. Duvardaki tüm numaralara bakarsam içimden huzursuzluğun azalmasına tanık olduğum için olsa gerek numara görmediğimde ben saymaya başladı. Ve o zaman ki durum bugünkü senaryoyu oluşturdu.

…

Çocukluğumda var mıydı? Hatırlamıyorum. Annem babam katı kuralları olan, geleneklere bağlı, mesafeli insanlardı. Kendi koydukları uymamı isterlerdi. Uymadığımda ise beni sevdiğim şeylerden mahrum ederlerdi. Yani onların dediğini yaparsam, kurallara uyarsam, onları üzmezsem mutlu olabiliyordum. Onların mutlu olmasını sağlamak için onların beklentilerini öğrenmem gerekiyordu, bu da iyi bir gözlemci olmamı sağladı. Böylece insanların davranışlarını önceden anlayabilirsem beklentilerini karşılardım ve mutlu olabilirdim.

…

Dediğim gibi kurallara uyduğum, olması gerekenleri yaptığım dönemlerde ayrıntılı düşünmenin dışında halimden şikâyetçi değilim. Ancak ne zaman yapmak istemediğim bir şeyi yapmak zorunda kalsam, bir karar aşamasına gelsem -en mükemmel kararı almak, hata yapmamak adına saatlerce günlerce süren bir işkence dönemi halini alabiliyor bu karar alma süreci-, bir insanın beklentisini anlamayıp kendime odaklansam ve beklentileri karşılayamazsam iyi biri olamayacağımı düşünüyor ve bu düşünceleri düşünmekten bıkar hale geliyorum. Ve sonrasında kendimi iyi hissettiren sayılar giriyor hayatıma… Bu durum bir döngü şeklinde hayatımda devam ediyor.

Dipnot: Hayatımız için konulan kurallar hayatı düzene sokmak ve kolaylaştırmak içindir. Ancak kurallar duruma ve isteğe göre esneklik gösterilebilir. Kuralların mutluluğa engel olmaması dileğiyle…

Her şey küçük yaşta başlar. Küçük yaşta başlayan şeyler de kolay kolay değiştirilenemeyebilir.