BİR BOLU ANALİZİ…

27.02.2013 00:11:22

Altı seneyi geçmiş, 14 yaşımda ayrıldığım memleketime yeniden dönüşüm…

Ne heveslerle gelmiştim… Neler düşünmüştüm…

Hani derler ya… Doğduğun mu, doyduğun mu?...

Benim için hep doğduğum yer ön planda olmuştur.

Anamın memleketi, babamın memleketi Bolu…

Mesleğim icabı çok dolaştım başka şehirlerde…

Hatta iki çocuğumda farklı şehirlerde doğdu. Ama yinede onları Bolu aşığı birer insan olarak yetiştirmeye çalıştım… Memleketlerinin Bolu olduğunu ısrarla vurgulamaya çalıştım…

14 yaşımda Bolu’dan ayrılıp, yatılı okula gittiğim ilk günlerde üç kişiydik…

Sevgili Ahmet DİNÇ, sevgili Cüneyt BİLGİN ve ben…

Orada gördüm sadece bana mahsus olmadığını Bolu aşkının…

Bizler birer Bolu fanatiğiydik.

Altı yüz kişi içinde Bolulu olduğumuzu, birer Boluspor tutkunu olduğumuzu, herkese çok kısa zamanda gösterdik.

1980’li yılların başında, Boluspor, (sadece iki ayrı çeşmede akan ve otobüslerde cam şişelerde verilen) Kökez suyu, Saray Helvası, Fındık şekeri, Abant, Gölcük, Yedigöller, Özbolu, ılıcalar büyük bir değerdi bizim için… Sanki bizimmiş gibi gurur duyar, ballandıra ballandıra anlatırdık.

Yıllar geçti hiç unutamadım o ondört yılda yaşadıklarımı…

Karaçayırdaki mahalle maçlarını… Panayırdaki haylazlıklarımızı… Sokak maçlarını… Maç yaparken kırdığımız camları… Sık sık havuzuna düştüğümüz Havuzlu Bahçe’yi… O bahçedeki dut ağacını, ıhlamur ağaçlarını, akasya ağaçlarını… Aralarından su sızmayan, zengini, fakiri, engellisi hiçbir ayrım gözetmeksizin her dakika birlikte olabilen o mahalle, okul arkadaşlarını…

Bu duygularla bir gün mutlaka döneceğimi düşündüm yıllar boyu…

Emekli oldum özlemim sona erdi. Ve döndüm sonunda…

Ne gördüm peki otuz sene sonra?...

Ne maç yaptığımız Karaçayır, ne de sokakların kaldığını…

Maç yaparken camları kırılan o şirin iki katlı ahşap evlerin yerine koca koca binaların yapıldığını…

Havuzlu bahçedeki havuzun, dut ağacının, ıhlamur ağaçlarının, akasya ağaçlarının, hatta ve hatta Karaçayır’daki artezyenlerin bir bir sırra kadem bastığını… Panayırın mazinin bir parçası olduğunu…

Şaşırmadım aslında… Sadece bir hüzün duydum.

Bolu’nun da dünyadaki değişime ayak uydurması kaçınılmazdı elbette…

Ama 30 yıl önce başlı başına birer marka olan Bolu’nun değerlerini görünce içim acıdı.

Fırtına gibi esen o Boluspor nerede?

Tüm Türkiye’nin bildiği Saray Helvası içine kapanmış, fındık şekeri üretilmez olmuş.

Cennetten birer köşe olan Abant’a, Gölcük’e, Yedigöller’e Bolulular gitmez olmuş.

Bir zamanlar cam şişelerde otobüslerde dağıtılan Kökez suyu gün aşırı akar olmuş.

En önemlisi de hiçbir ayrım gözetmeksizin yaşanan arkadaşlıklar aranır olmuş.

Bir menfaat, bir güç mücadelesi her şeyin önüne geçmiş.

Daha dün aralarından su sızmayan insanlar, birbirlerine hakaret eder olmuş.

Güç uğruna, zenginlik uğruna (tabirimi hoş görün) bir sidik yarışı başlamış.

En kötüsü de bu mücadelenin arasında, Bolu’nun, Boluspor’un ve masum arkadaşlıkların kalması olmuş.

Birçok kişi Bolu demiş, Boluspor demiş, arkadaşlık demiş, ama hep kendine yontar olmuş.

Birbirlerinin vazgeçilmesi olanlar ise bugün, yüz yüze konuşmaktan korkar olmuş, gazetelerden, internetten

hakaret eder konuma gelmiş.

Kısacası bir cıvıklık almış yürümüş…

EN UZAK MESAFE

En Uzak mesafe ne Afrika’dır
Ne Çin,
Ne Hindistan,
Ne Seyyareler,
Ne yıldızlar geceleri ışıldayan...
En uzak mesafe iki kafa arasındaki mesafedir birbirini anlamayan.....

CAN YÜCEL

YORUMLAR (Toplam 1 yorum)

Halil (07.03.2013 06:54:26)

Hocam elşne kalemine sağlık... İnan sadece Boluda değil Ankarada da Yozgatta da kısacası tüm Anadoluda yaşanıyor bu anlattıkların. Gelişim buysa ben gelişmek istemiyorum. Ben geri kalmak istiyorum, ben yan bahçedeki dedenin armut ağacındaki o sulu meyvalardan beslenip, Akıncılar sokaktaki boş arsada gazozuna maç yapmak istiyorum. Kapıcının oğlu Ayhan ile Deli Velinin torunu Cem ile birlikte....