BOŞ KAYIK

13.07.2016 00:00:02

Gün geçmiyor ki bir şiddet haberi duymayalım medyada.

Terörden bahsetmiyorum bile… Yaşadığımız şu kanlı coğrafyada terörün verdiği zarardan çok zarar veriyoruz birbirimize.

Neymiş efendim yan bakmış… Neymiş efendim trafikte yol vermemiş…

Özelliklede kadınlarımıza verdiğimiz zarar. Akıl alır gibi değil…

Tahammülsüz, öfkeli bir toplum haline geldik.

Kişiler yaşadıkları öfke krizi ile kendilerine ve başkalarına zarar verirken asla bundan ders çıkarmaya çalışmıyor…

Kötü olan ise bu durumun bulaşıcı olması…

Duygularımızı; saldırganlıktan uzak, şiddet içermeyen, kendimize ve çevremizdekilere zarar vermeyecek şekilde ifade edebilmeyi beceremiyoruz. Ne yazık ki öfkemizi kontrol edemiyoruz.

Şunu unutmamak lazım: Zafer duygularıyla değil aklı ile yaşayanlarındır. İster insan ilişkilerinde olsun, isterse devletlerarası ilişkilerde…

“Zen ustalarının en büyüklerinden biri olan Lin Chi şöyle dermiş: Gençken tekneler beni büyülerdi. Küçük bir kayığım vardı ve yalnız başıma göle açılırdım. Saatlerce orada kalırdım. Bir seferinde güzel bir gecede kapalı gözlerle, kayığımda meditasyon yapıyordum. Akıntı ile birlikte boş bir kayık geldi ve benimkine çarptı.

Gözlerim kapalıydı, bu yüzden şöyle düşündüm: ‘Biri kayığıyla geldi ve kayığıma çarptı.’ İçimde öfke yükseldi. Gözlerimi açtım ve öfke içinde adama bir şey söyleyecekken kayığın boş olduğunu fark ettim. O zaman hareket edecek yön kalmadı.

Öfkemi kime ifade edecektim? Kayık boştu. Yalnızca akıntı aşağı yüzüyordu ve gelip benim kayığıma çarpmıştı. Bu yüzden yapacak hiçbir şey yoktu. Öfkemi boş bir kayığa yansıtamazdım. Gözlerimi kapattım.

Öfke oradaydı ama çıkış yolu bulamadığımdan gözlerimi kapattım ve öfkeye doğru geri geri yüzdüm. Ve o boş kayık benim fark edişim oldu. O sessiz gece, içimde bir noktaya geldim. O boş kayık benim ustamdı.

Ve artık biri gelip bana hakaret ettiğinde gülüyorum ve diyorum ki: ‘Bu kayık da boş…’ Gözlerimi kapatıyorum ve içeriye gidiyorum.”