ENGELLİLERE UMUT IŞIĞI OLMAK-2.Bölüm

09.12.2013 10:52:26

09.12.2013

-İsmail Bey, AİBÜ Türkçe Öğretmenliği son sınıf öğrencisisiniz. Sizi buraya sık sık getiren nedenlerden ve buradaki gözlemlerinizden bahsedebilir misiniz?

-Topluma Hizmet Uygulaması adı altında Bolu Umut Işığı Engelliler Gençlik Kulübü Derneği gelmeye başladık. Buraya gelmeden önce tereddüt yaşamıştım. Son sınıf olduğum için derslerimde yoğundu. Umut Işığı’na bir hafta geldikten sonra ben kendimi tutamadım ve sürekli gelmeye başladım. Burada insan çok değişik duyguları yaşıyor. Kendine bakıyor ve daha öncesinde ne kadar bencil olduğunu fark ediyor. Kendini dış dünyaya, bu tür topluma ne kadar kapatmış olduğunu düşünüyor. Umut Işığı’na geldiğimde burada ki çocukların gençlerin bize sevgi dolu bakışları beni çok etkiledi. Ondan sonra daha büyük bir heyecanla buraya gelmeye başladım. Bunu yaşadığım, gördüğüm, fark ettiğim içinde çok mutluyum. İyi ki böyle bir hizmetin, uygulamanın içinde yer almışım.

-Ayten Hanım Bolu Umut Işığı Engelliler Gençlik Kulübü Derneği’nin eğitim ve çalışmalarından bahsedebilir misiniz?

Dernek olduğumuz için burada özel eğitimden olsun, vakıflardan olsun bireysel değil, bütün engellilere hitap edecek şekilde ve çeşitli okullardaki öğrencilerle çalışmalar yapıyoruz. Engelliler farklı farklı yerlerde eğitimlerini alıyorlar. Zaten okullarında da hep kendileri gibi kendi seviyelerinde arkadaşları var. Burada da çevre okullardan, üniversiteden veya başka yerden farklı öğrencilerle birlikte zaman zaman sohbet ve çalışma yapıyorlar.

-Ayten Hanım, sizler burada engelli çocuklarımızı etkinliklere dâhil ediyor, aktif hale gelmesini de sağlıyorsunuz. Peki, gelemeyenler, durumları olmayanlar içinde çalışmalarda bulunuyor musunuz?

-Evet, kimisi etkinlikte görev alabilecek kapasitede, kimisi pikniklere gelebilecek kapasitede oluyor. Gelemeyecek durumda olanları da biz evlerinde ziyarete gidiyoruz. Maddi ve manevi yardımda bulunuyoruz. Daha çok manevi yardıma ilgiye ihtiyaçları oluyor. Engelli velileri de aynı durumdalar ve onlarında manevi ilgiye ihtiyaçları var. Engelli velisi olduğumuz için bizim yaşayarak öğrendiğimiz şeyler daha fazla ve daha kalıcı oluyor.

-Ayten Hanım, toplum sizin çalışmalarınızda ne kadar yanınızda yer alabiliyor. Engellilerin nelere ihtiyacı var?

-Engellilerle yaptığımız bu çalışmalarda toplum ve engelli ailelerine çok büyük önemli görev düşüyor. Engelli ailesi özverili olacak ki çocuk gerçekten bir şeyler yapabilsin. Aslında bu konuda engellilerden çok toplumu bilinçlendirmek, farkındalık oluşturmak gerekiyor. Engelliler zaten ne derseniz onu yapıyor. Çocuklarımızın sohbete ihtiyacı var. Onların bir beklentileri yok. Bizler gibi şu şöyle mi olur? diye düşünemiyor onlar. Hiçbir çıkar ve maddi beklentileri yok. Sadece sevgi, sohbet gibi manevi beklentileri var. Tamam, belki noktayı koyacakları yeri tam belirleyemiyorlar. Karşılarındaki kişilerde bunları dinlerken sıkılıyor ve başka tarafa dönüp başkalarıyla ilgileniyor. Çocuklarımız bunu fark ediyor mahcubiyet oluşuyor. Bizler bunu gözlemleyebiliyoruz. Haklılar belki zira karşı taraftan da bu konuda çok şey bekleyemiyorsun. Böyle bir engelliyle yaşamış olsalar, anlayabilirdi. Bizim düşüncemiz bu konularla ilgili, ilkokuldan itibaren toplum duyarlılık bilincini oluşturacak dersler konulmalı. Zira insanlar her zaman farkında değil ve bu konuda sürekli duyarlılık gösteremeyebiliyorlar. Çocuklarımızın maddi beklentiden çok manevi desteğe ihtiyacı var.

-Ayşe Hanım, dernekte yapılan etkinlikler, çalışmalar ve aldıkları eğitimler sayesinde engelli çocuklarda nasıl bir gelişme gözlemlediniz?

Çocuklarımız sosyalleşti, insanlardan kaçmaz oldu. Tek başına bir şeyler yapmaya başladılar, kendilerine güvenleri geldi, özgüvenleri gelişti. Tek başına çarşıya çıkmaya başladılar. Bazıları iş sahibi oldu. Bazıları yapamadı başaramayanlarda oldu tabi ama biz çok mutluyuz ve çok başarılı olduğumuza inanıyoruz. Bir çocuğu bile kurtarıp, sosyalleştirmek, topluma kazandırmak bu bizim için çok önemli. Gayretlerimizle engellileri topluma sosyal alana çekip, etkin hale getirmiş olduk. Aynı zamanda seslerini duyurup, sorunlarını da dile getirmiş oluyoruz.

-Ayşe Hanım, şu ana kadar hayata geçirdiğiniz projeler nelerdir?

Burası çocuklarla birlikte topluma açık bir yer olduğu için servis becerilerini geliştirmiş oluyorlar. İlk defa Türkiye çapında zihinsel engelliler için öz bakım ve servis becerileri kursu Bolu’da düzenlendi. Bolu Belediyesi, Turizm otelcilik, halk eğitim ve derneğimiz ortaklaşa düzenlediği kursta 6 öğrencimiz eğitim ve sertifikalarını aldılar. Bu sertifikaya sahip olan birkaç çocuğumuzda işe yerleşti. Yine bu çalışma devam ediyor. Yine Türkiye’de ilk defa Bolu’da zihinsel engellilere pastacılık kursu düzenledik. 10 engelli çocuğumuz sertifika aldı.

Engellilere iş yeri açma ile ilgili Sosyal Hizmetler Genel Müdürümüz ziyaret etti. Bize bu çocuklarımızla ilgili projelerden, yeni çıkacak olan kanunlardan bahsetti. Artık pastane ya da buna benzer bir iş yerinde yardımcı eleman olarak görev alabilecekler. Kanunlar çıktığı takdirde işyeri de açılabileceklerinin müjdesini verdi. Yine Genel Müdürümüzün bize çıkacak kanun kapsamında, devletin bu çocukların sigortalarını yatırabileceği, iş kuruluncaya ya da işe adapte oluncaya kadar maaşlarını verilebileceğinden de bahsetti. Bu engelliler için atılacak büyük bir adım olacak. Artık sertifika sahibi ve iş sahibi olabilecekler.

-Ayşe Hanım, yeni projelerinizden bahsedebilir misiniz?

Yeni projelerimizle burayı daha da geliştirmeyi hedefliyoruz. Bahçemiz, ailelerin çocuklarıyla gelip gününü rahatlıkla geçirebileceği, yemek içmek gibi ihtiyaçlarını karşılayabileceği, çocuklarının oynayarak hoşça vakit geçirebileceği konumda. Fakat biz burayı daha da geliştirmeyi hedefliyoruz. Belediyemizin bu civarı Karaçayır’ı düzenleyip geliştirmesi bu bölgeyi güvenli hale getirdi. Bizim içinde çok iyi ve güvenilir oldu. Eski haliyle buralar ürkütücü yerler konumundaydı. Burada hareketlilik oldu ve artık insanlarımızda daha rahat daha uzun süreliğine gelebiliyor.

Devamı yarın