ONLARIN SAYESİNDE III. SON BÖLÜM

10.12.2012 01:01:02

10.12.2012

- Ben ilk sizin sayenizde resim yapmayı öğrendim ve şimdide burada da bir sergi açıyorum.

-Duydum, annenle konuştum, çok güzel resimler yapardı şimdi nerede, ne yapıyor? Diye sordum ve aldım haberlerini.

Yıllar geçtiği halde beni unutmamış olmasından dolayı daha da çok duygulandım. Artık gözyaşlarıma hâkim olamıyordum. Akıyordu yanağımdan aşağıya doğru.

- Sergime gelmekle bana onur verirsiniz. Rica etsem sergimi şereflendirir misiniz?

O da sürekli aynı sözcükleri tekrarlıyordu. Gurur, sevgi ve sevinçle parlayarak bakan gözlerinin ta içinden gülümsüyordu.

- Çok güzel, çok sevindim.

Kibar, kısık ve çekingen bir sesle,

- Şimdi orası çok kalabalık olur.

-Siz yeter ki gelin; ben size buradan itibaren eşlik ederim. Sizin orada ki varlığınız bana onur ve güç verir.

-Çok teşekkür ederim. İnşallah, İnşallah

İzin isteyip, tekrar sarılarak oradan ayrıldım. Öyle duygular içindeydim ki sevinç, hüzün ve onların bu durumda olduğunu görmenin üzüntüsü.

Tarihi bir bina olan eski Hükümet Konağıydı galeri ve çivi çakılamadığından her yeri değerlendirmiştik tabloların yerleştirilmesi konusunda. Ertesi gün protokolle birlikte çok yoğun, kalabalık bir sergi açılışı oldu. Gözlerim hocalarımı aradı ama yoklardı. Ziyaretçiler dağılıp da etraf sakinleşince kapıda Nejla hocamın tedirgin siluetini gördüm. O anda tüm yorgunluğum uçuverdi, hemen koşarak yanına gittim. Birlikte dolaşmaya başladık. O tablolara ve bana gurur duyarak, memnuniyetini ve beğenisini belirten tavır ve sözcükleri ifade ederken, bende sınavdaymışçasına, heyecan içinde gözlerimi ayırmadan heyecan içinde hocamı izliyordum.

-Okulda benim derslerimden en yüksek notu sen alırdın, o zamandan belliydi senin başarılı olacağın. Dedi.

Bu sözcüklerin verdiği onurla, mutluluğun verdiği duygular birleşip, boğazımdan sesimin kısık çıkmasına neden olmuştu.

-Çok teşekkür ederim; sizin, sizlerin sayesinde bu başarılarım.

İkinci gün benim için daha da büyük bir sürpriz oldu. Necla Hocam, Ahmet Hocamı da sergiye getirmişti. Gururla gösterip anlatıyordu abisine tablolarda gördüklerini, gülümseyen gözleriyle bakarken. Onların benim için duydukları haklı gurur, benim hayatımda ki en büyük onurdu.

Onlar yetenekleriyle birlikte bu sanatın içinde yetişmiş, bu konuda eğitim almış ve bilgilerini, birikimlerini bize aktarmışlardı. Şimdi ise branşı dışında, bu konuda eğitim görmeyen başka bölümlerin öğretmenlerini atıyorlar okullara, resim dersini sen ver diye. Oysaki resim iş eğitim fakültelerinden, güzel sanatlardan, akademilerden mezun olanlar, dışarıda işsiz güçsüz bekliyor kaderlerini.

Değerli öğretmenlerim, sizler olmasaydınız, bizlerde bulunduğumuz konumlarda olamazdık. Sizlere sonsuz teşekkürlerimi ve saygılarımı sunuyorum…

Sevgi ve saygılarımla..

Fatma Marmara