ALLAHTAN YİYECEK EKMEĞİMİZ VARMIŞ

29.12.2012 00:21:40

İkisi de aynı köyde yaşadıkları halde ayrı ayrı yolların yolcuları idiler. O güne kadar onları bir yerde yan yana bile gören olmamışken nasıl olmuşsa, bu kişilerden birisi direksiyonda, diğeri aşırı derecede alkollü olmasından dolayı sızmış bir halde, ön koltukta, aynı araçla illerinden ilçelerine dönüyorlardı.

Direksiyondaki, asfaltta, aracın göstergesindeki sınırı aşmayı zorlarken, alkolün etkisiyle yol kenarındaki şevin oldukça az olmasından dolayı yoldan aşağıya inip o hızla tarlaya daldığının farkına bile varmamıştı.

Şarampolden aşağıya inip de tarla içinde hoplaya zıplaya yoluna devam ederken tarlanın sınırındaki koca su kanaletine çarptıktan sonra tahliye kanalına yuvarlanınca, direksiyonda olan Mehmet kendine geldi. Önce sağını solunu kontrol ederek vücudunda birkaç yara berenin haricinde herhangi bir kırık çıkık olmadığını fark edince adeta çakı bulmuş çocuk gibi sevindi.

Çünkü bir yerinde kırık çıkık olsa kendisine bakacak kimsesi yoktu o sıralarda. Çünkü tüm akrabalarıyla ilişkilerini sağlayan yollara mayın döşemişti adeta.

Kendini iyice kontrol ettikten sonra güç belada olsa arabadan çıkınca yanında oturan Yunusa seslendi. Ama çağırmalarına yanıt alamayınca bayağı korktu. Ya Yunus ölmüşse kendisi mahvolurdu. Arabanın Yunus’un oturduğu tarafına geçti. Yunusun sesi soluğu çıkmıyordu. Arabaya ilk bindiği gibi yatıyordu ama sağ mıydı ölümüydü pek anlaşılmıyordu.

Mehmet korkuyla hemen tarlada taş aramaya koyuldu. Zira Camı kırıp ölü veya diri Yunusu bulunduğu yerden çıkaracaktı. Ovanın ortasındaki tarlada taş bulmakta biraz zorlandıysa da sonunda camı kıracak bir taş bulup hızla arabanın yanına gelip Yunusun bulunduğu yerdeki camı kırdı. Bu kez iş Yunusu bulunduğu yerden çıkarmaya gelince Mehmet tek başına nasıl çıkaracağını düşünüyordu. Çünkü Yunus hala ölü gibi yatıyordu. Mehmet’in çabasına hiçbir katkısının olmayacağı aşikârdı.

Nihayet Yunus’u tek başına çıkarmak zorunda olduğuna kanaat getirince kolları sıvadı ve de olanca gücüyle onu çıkarmaya çalıştı. Hala onun ölü veya diri olduğunu anlayamamıştı. Bu arada geçen sürede olayın sıcaklığında pek farkına varmamıştı ama yavaş yavaş kendi vücudunda da ağrılar hissetmeye başlamıştı…

Sonunda Yunus’u arabadan çıkardı. Aşırı derecede yorulmuştu. Artık vücudundaki ağrılar da dayanılmaz bir hal almıştı. Ama Yunusun nefes aldığını görünce bir anda ağrılarını unutuverdi. Sevinerek, “Allahtan yiyecek ekmeğimiz varmış. Şükür yaşıyoruz.” deyince, Yunusun, “ Oğlum biraz da bana ver vallahi bende çok acıkmışım.” Diyen sesini duyunca, Mehmet dayanamayıp Yunus’a bastı küfrü.

HOŞÇA KALIN