OKUMAK RUHİ BİR İHTİYAÇTIR

08.03.2013 00:27:12

Sayın Okurlar;

Okumak, öğrenmek, öğrendiklerini en iyi, en doğru ve en güzel şekilde tatbik etmek, bunları, başkalarına tertipli ve düzenli bir şekilde aktarmak KELİMENİN TEK ANLAMIYLA YAŞAMAKTIR. Dikkat edilirse, sağımızda solumuzda, bir kısım vatandaşların elinde, gazete ve ya mecmua görmek mümkündür. ANCAK, BUNLARIN ÇOĞU, OKUR DEĞİL BAKARDIR. ASLINDA, OKUMAK BÜYÜK BİR İSTEKLE, MERAK ETTİĞİNİ ANLAMAYA ÇALIŞMAKTIR. Nitekim, okurları çok olan bir milletin, istikbali de emniyettedir. Asıl okul ve okumak, hayata bir başlama hazırlanışı değildir, HAYATIN BİZZAT KENDİSİDİR. Bundan dolayıdır ki okumak gıdadır, okuyan insanlık, bilen insanlıktır. Okumak, hiçbir hazineyle ne mukayese edilir, ne de değiştirilir. Okumayı öğrenmek ise en güç sanattır. Bir ülkede, okumaya karşı istek olmadıkça, gaflet ve bu gafletten doğacak felaketler azalmaz, bilakis artar. Bir başka gerçekte odur ki: OKUMAK ALIŞKANLIKLARIN EN ASİLİDİR. Değerlendirmeler göstermiştir ki okumayı öğrenmek, en güç sanattır. ÂDEMİN HAYVANİYETİ ÇOK YEMEKLE, İNSANİYETİ İSE OKUMAKLA KAİMDİR. Okuyan insan, bütün bildiğinin ( Hiçbir şey bilmediğini, bilmek olduğunu da ifade eder.) Bildiğini bilmek, bilmediğini de bilmek, gerçek okuyanda ve bunu hazmedebilen olgun insanda olur. Olgun insanda, sözlerinde ağırdır, davranışlarında acelecidir. NETİCE İTİBARİYLE, KALEM, SERSERİ CAHİLİN ELİNDE FELÇ OLURKEN, KİTAP DA EŞEĞİN SIRTINDA KALP SEKTESİNDEN ÖLMÜŞTÜR. İşte bu nedenle, anlayarak okumak ve anladığını okutmak zevk itibariyle bir değildir. OKUMAK, RUHİ BİR İHTİYAÇTIR. Tatmin edilirse, zevk duyulur. Ancak ANLADIĞINI OKUTMAK, ÖĞRETMEK DAHA DERİN BİR İHTİYAÇTIR. Nefis, okumaktan haz ve okutmaktan hazla beraber, az çok gurur da duyar. Bir köy öğretmeninden, bir profesöre kadar, bu iki ruhu lezzeti tatmış bütün okumuşlar, evvel emirde mütevazı bir hayatın öncüleri olmuşlardır. Söylemek için olduğu kadar, öğretmek için de okumak bir zevktir. Okumakla cihan daha güzel anlaşılmıştır.

Sayın okurlar

Örneğin Ben şahsen, aciz kaldığım noktalarda, irfan ve de kemal erbabına müracaat etmekten asla ve asla bir çekingenlik duymadım. Bırakalım da cehl utansın. Bildiklerini bırakanlara nispetle, irfan hizmetlerini açanlar çok olmuştur. Bundan böyle, aklı, ihtirasının bir karış yukarısında olan dolayısıyla gaflete düşmüş bir kafanın, bırakın kendisini yaşarken zaten yeri boştur. Özetlersek, eğri, yamuk mastarlardan doğru çizgi çıkmaz. Okumayan, öğrenmeyen, sormayan, dinlemeyen, danışmayan neyi bilecek ki ne konuşup da ne yazacak?